تحلیل سیاسی

طلوع آفتاب هفتم ثور سال 1357، کابل آخرین روزهای آرامش خود را سپری کرد و با تانک‌ها و هواپیماهایی که کاخ ریاست‌جمهوری محمد داوود را نشانه گرفته بودند، نطفه انقلابی بسته شد، که همین روزها 44‌ساله می‌شود؛ انقلابی که آرامش و شادی را از مردم افغانستان گرفت و برایشان خون و خشونت را به ارمغان آورد. کودتای هفت ثور، حزب دموکراتیک خلق را که خود را طرفدار شوروی و لنینیست می‌خواند، به قدرت رساند و برای نخستین‌بار قدرت از یک زمامدار به یک سازمان ایدئولوژیک منتقل شد. مردم امروز افغانستان، بر ویرانه‌هایی ایستاده‌اند که در روز هفتم ثور 1357، ضرباهنگش را آغاز کرد و مردمی که چهل‌و‌چهار سال قبل، کودتایی خونین را به نظاره نشستند، امروز میزبان طالبان شده‌اند.

اشرف غنی رئیس‌جمهور سرسپرده‌ی افغانستان(!)، قبل از این‌که ۱۶۹ میلیون دلار را بدزد و با رسوایی از کشور فروشکسته‌اش فرار کند، در دانشگاه‌های نخبه‌ی آمریکا شکل گرفت، به او تابعیت آمریکایی داده شد، در بانک جهانی در زمینه‌ی اقتصاد نولیبرالی تربیت یافت، در رسانه‌ها به‌عنوان تکنوکرات «فسادناپذیر» تجلیل شد، و اندیشکده‌های پرقدرت واشنگتن مانند شورای آتلانتیک او را مدیریت کردند، و به خاطر کتابش «بازسازی کشورهای فروشکسته» به او جوایزی داده شد.

در ۱۴ اپریل، رییس‌جمهور جو بایدن به طولانی‌ترین جنگ در تاریخ ایالات متحده پایان داد و اعلام کرد که آخرین سربازان امریکایی باقی‌مانده در افغانستان تا ۱۱ سپتامبر خارج خواهند شد. در هفته‌های بعد، طالبان ده‌ها ولسوالی روستایی را فتح و شهرهای بزرگ را محاصره کردند. در اواسط ماه جون، جمهوری اسلامی افغانستان، کشوری با دموکراسی شکننده که توسط مدرن‌گرایان افغان، سربازان ناتو و مالیات‌دهندگان امریکایی پس از حملات ۱۱ سپتامبر ساخته شد، به‌نظر می‌رسید که وارد مارپیچ مرگ شده است. با این حال، رییس‌جمهور آن، اشرف غنی، مصرانه به کابینه خود امیدواری می‌داد که جمهوری دوام خواهد آورد. رنگینه حمیدی، سرپرست وزارت معارف گفت: در هر جلسه‌ای به ما اطمینان می‌داد و ما را تشویق می‌کرد. غنی به آن‌ها یادآوری کرد: «امریکا قول نداده است که برای همیشه این‌جا بماند.»