آلمان از پایان جنگ جهانی دوم به این سو ۸ صدراعظم داشته است. دوران ریاست آنگلا مرکل با برگزاری انتخابات سراسری ۲۰۲۱ در این کشور به پایان می‌رسد. روایتی تصویری از مرکل و چهره‌هایی که پیش از او صدراعظم آلمان بوده‌اند.
کنراد آدناوئر (۱۹۴۹ تا ۱۹۶۳)
کنراد آدناوئر (Konrad Adenauer) رهبر حزب دمکرات مسیحی، اولین صدراعظم آلمان غربی پس از جنگ جهانی دوم بود. آلمان غربی که در پی جنگ تحت اشغال نیروهای متفقین بود در دوره زمامداری او به جمهوری فدرال بدل شد و استقلال سیاسی خود را بازیافت. به لحاظ سیاست بین‌المللی آلمان تحت رهبری آدناوئر در اردوگاه غرب قرار گرفت. سبک حکومت آدناوئر آمرانه توصیف شده است. دوران صدراعظمی او از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۳ ادامه داشت.
لودویگ ارهارد (۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶)
لودیگ ارهارد (Ludwig Erhard) هم مثل آدناوئر از حزب دمکرات مسیحی بود و دوران صدراعظمی او از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ طول کشید. او در دوران آدناوئر وزیر اقتصاد بود و به سبب طرح‌هایش در راستای ایجاد اقتصاد بازار با جهت‌گیری‌های اجتماعی، محبوبیت یافته بود. هنوز هم از او به عنوان پدر "معجزه اقتصادی" آلمان پس از جنگ یاد می‌شود. علاقه به سیگار از شاخص‌های او بود و معمولا با سیگاری در دست یا میان لب‌هایش دیده می‌شد.
کورت گئورگ کیسینگر (۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹)
کورت کیسینگر (Kurt Georg Kiesinger) از حزب دمکرات مسیحی بود. او برای اولین بار در تاریخ پس از جنگ توانست ائتلافی از این حزب و حزب سوسیال دمکرات شکل دهد و اقتصاد را دوباره رونق بخشد. سابقه کیسینگر، به‌‌خصوص در سال‌های اول حکومت نازی‌ها بحث‌انگیز بود. و صدراعظم شدن او به عنوان نمادی از عدم برخورد کافی و جدی نخبگان سیاسی آلمان با سال‌های حکومت هیتلری و دست‌اندرکاران آن تلقی می‌شد.
ویلی برانت (۱۹۶۹ تا ۱۹۷۴)
ویلی برانت (Willy Brandt) اولین صدراعظم سوسیال دمکرات آلمان پس از جنگ بود و تحولات گسترده‌ای را در عرصه سیاسی و اجتماعی رقم زد. او با اقدام تاریخی زانو‌زدن در برابر بنای یادبود کشته‌شدگان قیام ورشو علیه نیروهای حکومت هیتلری، عملا به اراده آلمان برای پوزش از گذشته خویش بعد تازه‌ای بخشید. در عرصه داخلی ایجاد دولت رفاه در زمان برانت اوج تازه‌ای یافت. او در سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۴ صدراعظم آلمان بود.
هلموت اشمیت (۱۹۷۴ تا ۱۹۸۲)
هلموت اشمیت (Helmut Schmidt) با استعفای ویلی برانت صدراعظم آلمان شد. دوران زمامداری او با بحران نفتی، تورم و رکود اقتصادی همراه بود. او کوشید که با برنامه به مقابله با این مشکلات برود. فعالیت‌های گروه تروریستی "فراکسیون ارتش سرخ" در آلمان هم در دوران دولت او به اوج خود رسید. اشمیت در برابر این گروه و گروگان‌گیری‌ها و ترورهای آن کوتاه نیامد و به درخواست‌های آن بی‌توجه ماند.
هلموت کهل (۱۹۸۲ تا ۱۹۹۸)
کهل (Helmut Kohl) که از سال ۱۹۸۲ در رأس ائتلاف حزب دمکرات مسیحی و حزب دمکرات‌های آزاد صدراعظمی آلمان را به عهده گرفت، ۱۶ سال در این مقام ماند. سال‌های زمامداری او به سال‌های کم‌تحرکی در زمینه اصلاحات معروف شده‌اند. با این همه نقش او در وحدت دو آلمان پس از فروپاشی دیوار برلین، تاریخی و قابل اعتنا تلقی می‌شود. در زمینه وحدت اروپا و گسترش و تعمیق روندها در اتحادیه اروپا نیز کهل نقشی مهم داشت.
گرهارد شرودر (۱۹۹۸ تا ۲۰۰۵)
گرهارد شرودر (Gerhard Schröder)، پایان‌بخش دوران صدراعظمی کهل در سال ۱۹۹۸ با پیروزی حزب سوسیال‌دمکرات اولین ائتلاف با حزب سبزها را در تاریخ معاصر آلمان شکل داد و خود در رأس آن قرار گرفت. در دوران او ارتش آلمان در چارچوب ناتو مجددا به ماموریت‌های جنگی فرامرزی اعزام شد. اصلاحات انقباضی دولت او در سیستم رفاه آلمان که به "منشور ۲۰۱۰ " مشهور است بحث‌ها و اختلافات فاحشی در حزب و جامعه برانگیخت.
آنگلا مرکل (۲۰۰۵ تا ۲۰۲۱)
آنگلا مرکل (Angela Merkel) که در سال ۲۰۰۵ در رأس دولت آلمان قرار گرفت، اولین زن در تاریخ این کشور است که عهده‌دار این مقام می‌شود. یکی از بزرگترین چالش‌های دوران او بحران مالی سال ۲۰۰۷ است که اتحادیه اروپا را مدت‌های مدیدی به خود مشغول کرد. مرکل در چهار دوره ریاست دولت را در دست داشت. شیوه زمامداری او بیشتر عمل‌گرا توصیف می‌شود. یکی از شاخص‌های مرکل تنوع رنگ‌های کت‌هایی است که می‌پوشد.
در یک نگاه
صدراعظم‌های آلمان در بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۲۰۲۱ در یک نگاه؛ ردیف بالا از چپ: کنراد آدناوئر (۱۹۴۹ تا ۱۹۶۳)، لودویگ ارهارد (۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶)، کورت کیسینگر (۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹) و ویلی برانت (ا۹۶۹ تا ۱۹۷۴). ردیف پایین از چپ: هلموت اشمیت (۱۹۷۴ تا ۱۹۸۲)، هلموت کهل (۱۹۸۲ تا ۱۹۹۸) ، گرهارد شرودر (۱۹۹۸ تا ۲۰۰۵) و آنگلا مرکل (۲۰۰۵ تا ۲۰۲۱).
